dzisiaj sobota..spacer po plazy z arkiem..pierwszy jego spacer na nogach skonczyl sie zgubieniem butow z nog i lazeniem na bosaka,rajtuzy mokre ale radosc ogromna,sam chodze po plazy taka dumna buzia zwiastowala innym spacerowiczom na plazy jaki to juz samodzielny chlopczyk ze wsi bettystown..potem to juz spacer szybki mamy a arek w wozie,po drodze zapatrzony w 2 dorozkarzy pedzacych brzegiem morz a mama zapatrzona w zjawisko na niebie..
a wiec nazywa sie to halo 22..
Nazywane jest on często małym pierścieniem, ponieważ w porównaniu z innymi zjawiskami typu halo znajduje tylko niewielką część nieba - kąt 22° odpowiada mniej więcej kątowi jaki zawarty jest pomiędzy małym palcem a kciukiem gdy patrzymy na nie wyciągając rękę jak najdalej przed siebie rozpościerając palce. Ten rodzaj halo jest najczęstszy, występuje średnio przez 100 dni w roku a warunki sprzyjające jego pojawieniu się to obszar niskiego ciśnienia nadchodzącego z zachodu po kilku słonecznych dniach. Taką masę powietrza poprzedza pojawienie się chmur typu cirrostratus i cirrus, które tworzą się na dużych wysokościach i zbudowane są z kryształków lodu, najczęściej kryształków ołówkowych. Halo 22° powstaje, gdy są one chaotycznie rozmieszczone, co zachodzi zazwyczaj gdy występują turbulencje w atmosferze a kryształki mają zbliżone rozmiary. Łatwo pokazać, że światło przechodzące przez co drugą ścianę zostaje odchylone tak samo jakby przechodziło przez lodowy pryzmat. Można przekonać się o tym przedłużając ściany boczne kryształu ołówkowego. Kąt najmniejszego odchylenia promienia wynosi więc 22°
ewielkie obroty kryształu prawie nie wpływają na kąt odchylenia światła, gdy zatem światło przechodzi przez dowolnie zorientowane kryształy, następuje koncentracja promieni odchylonych o kąty bliskie 22° - wewnętrzny zarys halo jest wyraźny, ponieważ światło nie może być odchylone o kąt mniejszy niż 22°, zewnętrzny jest nieco rozmyty. Obszar nieba znajdujący się wewnątrz okręgu halo jest ciemiejszy od reszty nieba ponieważ promienie biegnące w tym kierunku przez kryształki zostały odchylone conajmniej o 22 stopnie (oczywiście nie dotyczy to promieni, które nie przeszły na swej drodze przez kryształki) - to one tworzą jasny okrąg halo.
Do powstania halo potrzebne są kryształki lodu ustawione w powietrzu pod wszystkimi możliwymi kątami, aby dla każdej części halo istniały kryształki o takiej orientacji, że załamane przez nie światło dociera do oka obserwatora.
Często zdarza się, że okrąg halo jest lekko zabarwiony. Dzieje się tak z powodu zjawiska dyspersji - biegnąc wewnątrz kryształu lodu światło białe jest rozszczepiane na barwy składowe: światło niebieskie jest odchylane nieco silniej, niż światło czerwone. W efekcie zewnętrzny brzeg pierścienia halo zostaje zabarwiony na kolor niebieskawy podczas gdy brzeg wewnętrzny jest lekko czerwony.
Dla pełnego zrozumienia powstawania halo 22° należy jeszcze uświadomić sobie co dzieje się z promieniami biegnącymi przez inne kryształki, w pozostałym obszarze nieba. Trafiają one w inne miejsce w przestrzeni - tworzą więc halo dla innego obserwatora...
Warto zwrócić uwagę, że w przeciwieństwie do wielu innych typów halo - mały pierścień powstaje bez względu na to, na jakiej wysokości znajduje się słońce, a ponadto jest to zjawisko raczej długotrwałe - może być widoczne nawet przez kilka godzin. (zerzniete z neta ;))czestosc wystepowania zjawiska 80 do 120 dni w roku.a ja przyznam ze widzialam to tutaj pierwszy raz i w gorach pare razy ale tamto to pierscien paraheliczny heh,i mruwa gadal ze jak to sie zobaczy w gorach to mozna zginac,jakis przesad,albo sciema dla blondynki heh..
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz